Nang isang araw may binasa akong isang pagsusuri ng isang libro sa Journal of the Evangelical Society (JETS, June 2021, pp. 411-415). Ang aklat na sinuri ay Finding the Right Hills to Die On: The Case for Theological Triage ni Gavin Ortlund. Hindi ko pa nabasa ang aklat. Ngunit ang pagsusuri ay may tinurong isang

Si C. L. ay muling may itinaas na mahalagang tanong: Mayroon akong kaibigang paulit-ulit kong sinasaksihan tungkol sa walang hanggang seguridad. Inaamin niyang tila ito ay maliwanag sa Kasulatan, at siya ay nanininiwala rito hanggang sa puntong UMAASA siyang ito ay totoo, ngunit siya ay naghahanda rin sa posibilidad na hindi sa pamamagitan ng panghahawak

Ilang taon bago ang kaniyang pagyaon mula sa buhay na ito noong 2008, ibinahagi sa akin ni Zane Hodges sa isang liham ang isang pahayag na kaniyang ginawa: “May malaki’t mala-bangin na pagkakaiba sa pagitan ng pagsasabi ng dalawang bagay na ito: (1) Ligtas ka ngayon. (2) Ligtas ka magpakailan man.” Idinagdag niya na ang

Ano nga ang ating sasabihin? Ang kautusan baga’y kasalanan? Huwag nawang mangyari. Datapuwa’t hindi ko sana nakilala ang kasalanan, kundi sa pamamagitan ng kautusan: sapagka’t hindi ko sana nakilala ang kasakiman, kung hindi sinasabi ng kautusan, Huwag kang mananakim: Datapuwa’t ang kasalanan, nang makasumpong ng pagkakataon, ay gumawa sa akin sa pamamagitan ng utos ng

Nais ni Pablo na maunawaan mo kung gaano nakamamatay ang legalistikong espiritwalidad. Nakikita mo na kahit sa mga taong matindi ang paniniwala na hindi ka aariing matuwid sa pamamagitan ng kautusan, nariyan ang tukso na maghakahaka kung ang kautusan ba ay may papel na ginagampanan sa iyong kabanalan. Para kay Pablo ang ganiyang uri ng

Kakaunting tao lamang nakarinig ng pagkakaiba ng buhay na walang hanggan o walang hanggang gantimpala o ng kaibahang malilikha ng gantimpala sa sanlibong taong kaharian. Sinisikap naming baguhin iyan. Alam mo bang may dalawang uri ng Kristiyano? Ang iba ay magagantimpalaan, ang iba ay masasaway. Hindi ka naniniwala? Ito ang sabi ni Jesus: Nang magkagayo’y

Si Watchman Nee ang isa sa mga unang Kristiyanong manunulat na aking nabasa dahil sa ang iglesia ng aking ina na isang Open Brethren ay nirerekomenda siya, at ang munting Kristiyanong tindahan ng mga libro sa aking bayan ay tinitinda ang kaniyang mga aklat (nagagalak akong makita na ang tindahan ng libro ay bukas pa

Si Ralph Puckett ay isang kakilala. Walang tatawag sa amin na matalik na magkaibigan, ngunit kami ay paminsan-minsang nagkapeng magkasama kapag almusal. Minsan daraan siya sa opisina upang magkwento ng mga bagay bagay tungkol sa army. Isa siyang retiradong chaplain sa army, at ako rin. Tatlumpong taon ang tanda niya sa akin, kaya nagsilbi siya

Datapuwa’t kung tayo’y nangamatay na kalakip ni Cristo, ay naniniwala tayo na mangabubuhay naman tayong kalakip niya; Na nalalaman nating si Cristo na nangabuhay na maguli sa mga patay ay hindi na mamamatay; ang kamataya’y hindi naghahari sa kaniya. Sapagka’t ang kamatayan na ikinamatay niya, ay kaniyang ikinamatay na minsan sa kasalanan: datapuwa’t ang buhay

Kapag ang isang tao ay nanampalataya kay Kristo at naipanganak na muli, lalo na kung ito ay nangyari sa huling bahagi ng buhay, pagkatapos ng isang karanasang krisis, madalas siya ay may pakiramdam na tila isang bagong tao. Hindi lahat ay may ganiyang pakiramadam nang manampalataya. Halimbawa, ang mga nanampalataya sa murang edad ay maaaring