Shawn umieścił informację w biuletynie naszego partnera, że rozpocząłem pracę nad książką o skrusze/opamiętaniu się i zbawieniu. Właściwie jestem dopiero w 5 rozdziale z 16. Prawdopodobnie minie sześć miesięcy lub więcej, zanim zostanie ona ukończona, jak sądzę. Oto pytanie z e-maila:

Z niecierpliwością czekam na twoją książkę o opamiętaniu się. Czy w międzyczasie mógłbyś mi pomóc w kilku kwestiach, które mam na ten temat?

Moja pierwsza kwestia dotyczy tego, że Joseph Dillow w swej książce „Final Destiny” [„Ostateczne Przeznaczenie”] wydaje się postrzegać skruchę/opamiętanie się w inny sposób, aniżeli to, w co wierzy Zane Hodges i ty. A wszyscy jesteście wierzącymi będącymi zwolennikami teologii Darmowej Łaski. Jak więc ktoś taki jak ja może rozszyfrować, kto ma rację?

Również jeśli chodzi o prawdziwe definicje skruchy/żalu za grzechy/opamiętania się (greckie znaczenia), nie mam możliwości rozpoznać, co byłoby poprawnym [tłumaczeniem]. Przedstawię więc mą obserwację, którą poczyniłem, a następnie zadam ci pytanie.

Rozumiem i widzę, że Ewangelia Jana nie wspomina o skrusze nawet w sposób domyślny, a celem Jana jest pokazanie, jak uzyskać Życie Wieczne. To jest bardzo jasne. Przestudiowałem więc każdy przypadek skruchy/opamiętania się w Nowym Testamencie.

W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków kontekst ma związek ze zmianą kierunku (działania), a nie zmianą zdania. W jednym procencie przypadków żal za grzechy/skrucha wydaje się być synonimem wiary, a wszystkie te przypadki znajdują się w księdze Dziejów Apostolskich. Nawet kontekst wydaje się być związany z wierzeniem.

Wyciągnąłem więc jedyny wniosek, jaki mogę wyciągnąć z tych pozornych sprzeczności. Uważam, że opamiętanie się/skrucha/żal za grzechy jest warunkiem życia wiecznego tylko wtedy, gdy skrucha jest synonimem wiary; ale nie wtedy, gdy oznacza zmianę swego życia. Czy możesz rzucić trochę światła na mój problem, proszę? Dzięki Bob.

Myślę, że komentarz i pytanie tego laika pokazują, że jest on dość bystry. Zgadzam się z jego wnioskiem. Jeśli skrucha jest w rzadkich przypadkach warunkiem życia wiecznego, to w tych kontekstach skrucha/opamiętanie się jest synonimem wiary. Ale normalnym zastosowaniem skruchy jest wezwanie do odwrócenia się od swoich grzesznych dróg i zwrócenia się do Boga.

Ja jednak idę o krok dalej. Nie wierzę już, choć wierzyłem, gdy pisałem swą pracę doktorską w 1985 roku, że istnieją jakiekolwiek teksty biblijne, które określają skruchę jako warunek życia wiecznego. Nie ma ani jednego. Zobacz mój artykuł w naszym czasopiśmie [obecnie tylko po angielsku: „Does Your Mind Need Changing? Repentance Reconsidered”], w którym wyjaśniam, dlaczego zmieniłem zdanie na temat skruchy/nawrócenia się.

Skrucha/opamiętanie się w NT to zawsze odwrócenie się od grzechów. Zwróć uwagę na te teksty:

„Dlatego upamiętaj się ze swojej złości…” (Dz. Apost. 8:22; Przekład Toruński)

„Dałem jej czas na opamiętanie, lecz nie chce się opamiętać w swoim nierządzie.” (Obj 2:21; Przekład Dosłowny)

„…jeśli się nie opamiętają w swoich [niemoralnych] uczynkach” (Obj 2:22; Przekład Dosłowny)

„A pozostali ludzie (…) nie opamiętali się [i nie skończyli] z [bałwochwalczymi] czynami swoich rąk, …” (Obj 9:20; Przekład Dosłowny)

„i nie opamiętali się ani w swoich morderstwach, ani w swoich czarach, ani w swoim nierządzie, ani w swoich kradzieżach.” (Obj 9:21; Przekład Dosłowny)

„… lecz nie opamiętali się w swoich uczynkach” (Obj 16:11; Przekład Dosłowny)

Podam teraz jednozdaniowe, skrócone wyjaśnienia dziesięciu tekstów biblijnych, które zdają się sugerować, że „opamiętanie się/skrucha/odwrócenie się/żal za grzechy” jest warunkiem życia wiecznego:

1. Opamiętajcie się, gdyż Królestwo Niebios stało się bliskie
(Mat. 3:2; 4:17; Przekład Dosłowny).

Aby królestwo niebieskie mogło nastąpić dla pokolenia Żydów w pierwszym wieku, musieli oni zbiorowo 1) opamiętać się i 2) uwierzyć w Mesjasza Jezusa; indywidualne odrodzenie duchowe jest tylko poprzez wiarę, ale zbiorowe wybawienie narodu izraelskiego wymaga zarówno wiary w Chrystusa, jak i narodu znajdującego w społeczności z Bogiem.

2. Opamiętujcie się i wierzcie ewangelii
(Mk 1:14-15; Przekład Dosłowny).

Dobra nowina, że bliskie jest królestwo Boże (Mk 1:14) powinna doprowadzić naród 1) do uwierzenia w nią i 2) do odwrócenia się od swoich grzesznych dróg; gdy to się stanie, naród również dojdzie wtedy do wiary w Chrystusa (J 5:39-40).

3. Jeśli się nie opamiętacie, wszyscy
podobnie poginiecie (
Łk 13:3, 5; Przekład Dosłowny).

Tak jak Żydzi fizycznie zginęli pod rządami Piłata i gdy runęła wieża, tak samo wielu Żydów (ponad milion) zginie w roku 70 po Chrystusie, jeśli naród nie opamięta się podczas posługi Jezusa i Jego Apostołów.

4. Jeśli ktoś z umarłych do nich pójdzie,
opamiętają się
(Łk 16:19-31).

Bogacz myślał, że sposobem na ucieczkę od męki, w której się znajdował, będzie opamiętanie się; mylił się; Abraham jasno określił, że kwestią jest wiara w obiecanego Mesjasza.

5. Ma być głoszone upamiętanie i odpuszczenie/przebaczenie grzechów
(Łk 24:47; Przekład Toruński).

Apostołowie rzeczywiście głosili potrzebę opamiętania się, aby zyskać przebaczenie grzechów (por. Dz 2:38); ale nie po to, aby zyskać życie wieczne, które można otrzymać tylko przez wiarę.

6. Upamiętajcie się, a otrzymacie dar
Ducha Świętego
(Dz 2:38; Przekład Toruński).

Słuchacze doszli do wiary [w Jezusa] pod wpływem kazania Piotra (Dz 2:36-37) i zyskali życie wieczne, ale nie otrzymali jeszcze Ducha ani przebaczenia; aby te rzeczy mogły się wydarzyć, musieli objawić skruchę, opamiętać się i zostać ochrzczeni.

7. Poganom dał Bóg upamiętanie ku życiu
(Dz 11:18; Przekład Toruński).

Nie jest pewne, co przyjaciele Piotra mieli na myśli; mogli mieć na myśli, że poganie musieli wcześniej opamiętać się, ponieważ opamiętanie się prowadzi do życia wiecznego (choć nie jest jego warunkiem); mogli mieć na myśli, że opamiętanie się prowadzi do przedłużenia życia fizycznego; odnośnie poglądu Piotra zobacz Dz 15:7-11.

8. Ten bowiem smutek, który jest według Boga, sprawia upamiętanie ku zbawieniu
(2Kor 7:10; Przekład Toruński).

Paweł mówi nowo-narodzonym ludziom, że skrucha wierzących prowadzi do wybawienia od doczesnego sądu bożego w tym życiu; Paweł nie mówi tutaj o zbawieniu niewierzących od wiecznego potępienia.

9. Nawróciliście się od bożków do Boga
(1Tes 1:9).

Paweł po prostu przekazuje to, co było mówione w odniesieniu do wierzących w Tesalonice; zwrócili się oni do Boga od bożków; nie mówi ani nie sugeruje, że to odwrócenie się [od bożków] jest warunkiem życia wiecznego; jedynym warunkiem jest wiara w Chrystusa.

10. [Bóg] nie chce, aby ktoś zginął, ale aby wszyscy doszli do upamiętania (2P 3:9).

Kontekst w 2P 1:1-9 dotyczy nadchodzącego pochwycenia i Wielkiego Ucisku, podczas których zginą miliardy ludzi; powodem, dla którego „obietnica Jego przyjścia” nie została spełniona, jest to, że Bóg nie chce, aby ktokolwiek umarł przedwcześnie; skrucha/opamiętanie się na całym świecie opóźnia nadejście pochwycenia i Wielkiego Ucisku.

Opamiętanie się/skrucha to odwrócenie się od grzechów. Skutkiem odwrócenia się od grzechów jest złagodzenie lub usunięcie wyroku doczesnego (por. księgę Jonasza 3:5-10; Mt 12:41). Każdy, kto buntuje się przeciwko Bogu, wierzący lub niewierzący, musi opamiętać się, aby uniknąć śmiertelnych konsekwencji swojego grzechu (por. Łk 15:11-32). Kiedy niewierzący objawia skruchę, zwykle staje się bardziej otwarty na Słowo Boże i obietnicę życia wiecznego. Jednak aby narodzić się na nowo, jedynym warunkiem jest wiara w Chrystusa. Wiele rzeczy może prowadzić do wiary w Chrystusa (uczęszczanie do kościoła/zboru, czytanie Biblii, osobista modlitwa, modlitwy innych, skrucha/opamiętanie się itd.) Jednak żadna z tych rzeczy nie jest warunkiem do otrzymania życia wiecznego. Wiara w Chrystusa jest jedynym warunkiem, co można łatwo zauważyć w Piśmie Świętym. Zobacz jeden z moich blogów, w którym wymieniane jest ponad 100 wersetów dotyczących wiary. [Obecnie tylko po angielsku]