Czy Adam i Ewa znali nauczanie o wiecznych nagrodach? A co z kolejnymi pokoleniami? Henoch (siódme pokolenie po Adamie)? Abraham (dwudzieste pokolenie po Adamie)? Mojżesz (dwudzieste szóste pokolenie po Adamie)? Król Dawid (trzydzieste czwarte pokolenie po Adamie)?

W Starym Testamencie używa się różnych słów na określenie idei nagród: nagroda, wynagrodzenie, żniwo i sąd to cztery najczęściej występujące. Chociaż jasne jest, że wierzący Starego Testamentu wiedzieli, że Bóg nagradza pobożne zachowanie, pozostaje pytanie, czy wiedzieli, że nagrody Boże wykraczają poza życie doczesne. Czy wiedzieli, że za wierną służbę otrzymają wieczne nagrody w przyszłej wieczności po śmierci?

W Starym Testamencie znajduje się wiele fragmentów, które nauczają o wiecznych nagrodach lub sugerują ich istnienie. Wybrałem dwa z nich do rozważenia.

Księga Daniela 12:2-3. Daniel napisał: „I wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzi się, jedni do życia wiecznego, inni na hańbę i wieczne potępienie. Mądrzy będą świecić jak blask firmamentu, a ci, którzy wielu doprowadzą do sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki wieków”.

Jest to jeden z najjaśniejszych tekstów Starego Testamentu dotyczących wiecznych nagród, chociaż większość komentatorów uważa, że chodzi tu wyłącznie o wieczne przeznaczenie, a nie o życie wieczne i możliwe wieczne nagrody. Weźmy na przykład komentarz J. Dwighta Pentecosta w The Bible Knowledge Commentary:

Niewierzący Żydzi zostaną wskrzeszeni do hańby i wiecznej pogardy i nie będą mieli udziału w błogosławieństwach wynikających z przymierza. Żydzi, którzy wierzą w Mesjasza, zostaną jednak wskrzeszeni cieleśnie do życia wiecznego i zajmą zaszczytne pozycje w tysiącletnim królestwie Chrystusa. Będąc uwielbieni w królestwie, będą świecić jak blask nieba. (Por. Mateusza 13:43: „Wtedy sprawiedliwi będą świecić jak słońce w królestwie Ojca swego”). Będą mądrzy, ponieważ będą ufać Mesjaszowi, nawet jeśli spowoduje to ich cierpienie (Daniel, ss. 1372-73).

Problem z tym poglądem polega na tym, że nie wszyscy wierzący ze Starego Testamentu byli mądrzy i nie wszyscy nawrócili wielu na sprawiedliwość.

Daniel mówi o dwóch różnych typach wierzących. Wszyscy wierzący zostaną wskrzeszeni do życia wiecznego. Ale mądrzy wierzący, którzy doprowadzili wielu do sprawiedliwości, zostaną wskrzeszeni do szczególnej pełni życia wiecznego.

Porównanie Daniela 12:2-3 z Mateusza 13:43 i Rzymian 8:17b pokazuje, że chodzi tu o wieczne nagrody, a nie o wieczne przeznaczenie.

Księga Kaznodziei 12:13-14 zawiera kolejne wskazówki. Salomon kończy tę księgę następującymi słowami: „Bój się Boga i przestrzegaj Jego przykazań, bo to jest cała sprawa człowieka. Bóg bowiem osądzi każde dzieło, w tym każdą tajemnicę, czy to dobrą, czy złą”.

Oto, co Brad Doskocil mówi w komentarzu do Starego Testamentu na temat tych kluczowych wersetów:

Kaznodziei 12:13. Po przeanalizowaniu wszystkich dowodów wniosek jest taki, że należy bać się Boga i przestrzegać Jego przykazań.

Kaznodziei 12:14. Wniosek ma charakter uniwersalny. Bóg osądzi każde ludzkie dzieło. Dzieła każdego człowieka zostaną ocenione przez Jezusa, ponieważ On jest sędzią (Jana 5:22-23). Biblia przedstawia dwa odrębne sądy nad ludzkimi dziełami: jeden dla wierzących, którzy mają życie wieczne, a drugi dla niewierzących, którzy nie są odrodzeni.

W przypadku wierzących sąd nastąpi, gdy Jezus powróci na ziemię, aby ją podbić i ustanowić swoje ziemskie królestwo (Mateusza 16:27, Łukasza 14:14, 2. Tymoteusza 2:12, Objawienie 2:26-27, 3:21, 20:4-6). Sąd ten nazywany jest bemą lub tronem sądu Chrystusa (2. Koryntian 5:10). Pan Jezus oceni uczynki każdego wierzącego, zarówno dobre, jak i złe, i odpowiednio go wynagrodzi. Są to nagrody wieczne, które trwają na zawsze. Pan Jezus jest sprawiedliwy. Wynagradza swoich pracowników za ich służbę.

Istnieją również teksty Nowego Testamentu, które mówią nam, że wierzący Starego Testamentu byli motywowani wieczną nagrodą.

List do Hebrajczyków 11. Mówi nam, że:

• Mojżesz oczekiwał wiecznej nagrody (Hebrajczyków 11:26). Uważał przyszłą nagrodę za większą niż wszystkie skarby Egiptu.
• Abraham oczekiwał Nowego Jeruzalem (Hebrajczyków 11:10).
• Męczennicy cierpieli w oczekiwaniu na lepsze zmartwychwstanie (Hebrajczyków 11:35).

List do Hebrajczyków 12:2 mówi nam, że sam Pan Jezus Chrystus był motywowany, aby pójść na krzyż dla wiecznych nagród: dla radości, która była przed Nim.

Cztery Ewangelie. Kiedy Pan Jezus Chrystus nauczał o wiecznych nagrodach, nauczał ludzi Starego Testamentu, a nie ludzi wieku kościoła. Kościół powstał dopiero po śmierci, pogrzebie, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa.

Przypowieść o minach (Łukasza 19:11-27) jest jasnym nauczaniem sprzed powstania kościoła, że kiedy Jezus powróci, niektórzy usłyszą: Dobrze, sługo dobry, i otrzymają władzę nad dziesięcioma miastami. Niektórzy nie usłyszą: Dobrze, sługo dobry, ale otrzymają władzę nad pięcioma miastami. A niektórzy zostaną zganieni i nie otrzymają żadnej władzy, choć wejdą do królestwa, w przeciwieństwie do niewierzących, którzy zostaną zabici w Łukasza 19:27.

Przypowieść o sprawiedliwym i niesprawiedliwym słudze (Mateusza 24:45-51) uczy ludzi Starego Testamentu, że jeśli wierzący, który postępuje dobrze i jest w kolejce do panowania w przyszłym życiu, zacznie myśleć: Mój Pan opóźnia swoje przyjście, może stracić społeczność z Panem i utracić prawo do panowania i rządzenia. Zachowa życie wieczne, ale nie otrzyma nagrody w postaci władzy.

Inne przykłady nauczania o nagrodach w Ewangeliach to: przypowieść o dziesięciu pannach, przypowieść o talentach, sąd nad owcami i kozami oraz Mateusza 6:19-21.

Wierzący przed narodzeniem Kościoła wiedzieli o wiecznych nagrodach znacznie więcej, niż nam się wydaje.

Jest całkiem możliwe, że wyższy odsetek wierzących ze Starego Testamentu wierzył w wieczne nagrody niż wierzący z Nowego Testamentu dzisiaj.Bóg stworzył nas tak, że częściowo motywują nas nagrody. Dotyczy to wszystkich aspektów życia, w tym życia chrześcijańskiego. Dotyczyło to również życia wierzących ze Starego Testamentu, zarówno Żydów, jak i pogan.

Utrzymuj łaskę w centrum uwagi, motywując się perspektywą wiecznych nagród.

______________

Bob Wilkin (ThM, PhD, Dallas Theological Seminary) jest założycielem i dyrektorem wykonawczym Grace Evangelical Society oraz współgospodarzem Grace in Focus Radio. Mieszka w Highland Village w Teksasie ze swoją żoną Sharon. Jego najnowsze książki to: Faith Alone in One Hundred Verses oraz: Turn and Live: The Power of Repentance.

Jeśli chcesz zadać pytanie dotyczące danego bloga, napisz do nas na adres ges@faithalone.org.