Gdy był w Jerozolimie w święto paschy, wielu uwierzyło w jego imię, widząc cuda, które czynił. Jezus jednak nie powierzał im siebie, dlatego że znał wszystkich. Nie potrzebował, aby mu ktoś świadczył o człowieku; ponieważ wiedział, co jest w człowieku (Jana 2:23-25).

Greckie słowo oznaczające wierzyć to pisteuō. W wersecie 23 czytamy, że „wielu uwierzyło w jego imię, widząc cuda, które czynił”. To samo słowo jest użyte w wersecie 24. Tam nie jest przetłumaczone jako wierzyć. Jest ono przetłumaczone jako powierzyć się lub zobowiązać się: „Jezus jednak nie powierzał im siebie”.

Czy Jan mówi mniej więcej, że Jezus nie wierzył, że są oni prawdziwymi wierzącymi?

Tak twierdzi wielu komentatorów.

W The Bible Knowledge Commentary Ed Blum napisał: „Jezus wiedział, że chwilowe podniecenie lub wiara oparta na znakach nie była wystarczająca” (Ed Blum, The Bible Knowledge Commentary, s. 280). Leon Morris zgodził się z tym: „Nie ufał im. Szukał prawdziwego nawrócenia, a nie entuzjazmu dla spektakularnych wydarzeń” (Leon Morris, John, s. 182).

D.A. Carson wyraził ten sam sentyment:

„Niestety, ich wiara była fałszywa i Jezus o tym wiedział. W przeciwieństwie do innych przywódców religijnych nie można Go oszukać pochlebstwem, zwabić pochwałą ani zaskoczyć pozorowaną niewinnością. Jego znajomość ludzkich serc jest dogłębna i częściowo tłumaczy różnorodność jego podejścia do poszczególnych osób w Ewangeliach. Dlatego nie powierzył się tym fałszywym nawróconym” (D. A. Carson, John, s. 184).

Gerald Borchert dołączył do tego chóru: „Ponieważ Jezus wiedział (ginōskein), jakie są istoty ludzkie, nie był zdezorientowany co do tego, co jest autentyczną, a co nieautentyczną wiarą” (Gerald Borchert, John 1-11, s. 168).

Znany rzymskokatolicki uczony Raymond Brown jest kolejnym głosem na rzecz tego poglądu: „Wersety 24-25 pokazują nam, że wiara wywołana przez znaki Jezusa w wersecie 23 nie jest zadowalająca” (Raymond Brown, John 1-12, s. 127).

Jednak Zane Hodges w swoim komentarzu do Jana 1-6 przyjął dokładnie odwrotny pogląd. W odniesieniu do Jana 2:23-24 napisał:

„Podczas tej wizyty w Jerozolimie, którą opisuje Jan, wielu ludzi uwierzyło w imię Jezusa. Uczynili to z powodu znaków, które widzieli, jak je czynił. To oczywiście było dokładnie celem tych znaków, jak stwierdzono w Jana 20:30-31. W rezultacie ludzie ci otrzymali życie wieczne” (Zane Hodges, Komentarz do Ewangelii Jana, s. 50).

Hodges wyjaśnia Jana 2:24-25 w ten sposób:

Jezus jednak nie powierzał się tym wierzącym. Nie oznacza to, że nie byli oni naprawdę zbawieni, jak wielu sugerowało bez najmniejszego uzasadnienia ze strony Jana. Wręcz przeciwnie, pisarz wyraźnie stwierdza, że „uwierzyli w Jego imię” (zob. Jana 1:12-13). Słowa Jana wskazują jednak, że poziom ich wiedzy o Panu Jezusie pozostawał szczątkowy. Nie „objawił” się im pełniej (Zane Hodges, Komentarz do Ewangelii Jana, s. 50-51).

Istnieją trzy przekonujące powody, dla których wiemy, że nowi wierzący z Jana 2:23 narodzili się na nowo.

Po pierwsze, Jan powiedział, że informował w Ewangelii Jana o znakach, aby jego niewierzący czytelnicy uwierzyli i mieli życie wieczne (Jana 20:30-31).

Po drugie, Jan doniósł, że wielu uwierzyło w Jego imię, gdy zobaczyli znaki, których dokonał. Znaki osiągnęły swój cel. Otrzymali życie wieczne, zgodnie z obietnicą Bożą.

Po trzecie, zgodnie z Ewangelią Jana 1:12, wierzyć w Jego imię jest tym samym, co uwierzyć Mu. Tym jednak, którzy go przyjęli, tym dał prawo stać się dziećmi Bożymi, czyli tym, którzy wierzą w jego imię. Którzy nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli mężczyzny, lecz są zrodzeni z Boga (Jana 1:12-13). Wszyscy, którzy uwierzą w Jego imię, są dziećmi Bożymi (Jana 1:12) i narodzili się z Boga (Jana 1:13).

Ci nowi wierzący mieli problem. Nie chcieli wyznać swojej wiary w Chrystusa. Wiemy o tym, ponieważ Ewangelia Jana 2:23-25 kończy się słowem człowiek (anthrōpos), a Ewangelia Jana 3:1 zaczyna się tym słowem. Nikodem był człowiekiem (Jana 3:1), który przyszedł do Jezusa pod osłoną ciemności (nocą), ponieważ nie chciał, aby ktokolwiek wiedział, że jest zainteresowany Panem Jezusem Chrystusem. Kiedy doszedł do wiary (wiele wskazuje na to, że to było wtedy, kiedy usłyszał Ewangelię Jana 3:14-18), nadal nie wyszedł z ciemności. Nie wyznał swojej wiary w Chrystusa Jezusa. Zobacz Jana 7:50-51 i Jana 19:38-39.

Jeśli nowy wierzący nie chce wyznać swojej wiary w Chrystusa, Pan Jezus Chrystus nie powierzy mu przemieniających życie prawd, które przyniosłyby takiemu wierzącemu korzyść (Rzymian 12:2; 2 Koryntian 3:18). Każdy wierzący Panu Jezusowi ma życie wieczne, ale tylko wierzący w Pana Jezusa, którzy chodzą w świetle Słowa Bożego, otrzymują przemianę poprzez odnowienie umysłu (por. 1 Jana 1:7).

Istnieje 246 zastosowań pisteuō w Nowym Testamencie. Jana 2:24 jest jednym z zaledwie ośmiu miejsc, w których jest ono tłumaczone jako zobowiązanie lub powierzenie. W części 2 rozważymy pozostałe siedem miejsc.

_______
Bob Wilkin (ThM, PhD, Dallas Theological Seminary) jest założycielem i dyrektorem wykonawczym Grace Evangelical Society oraz współgospodarzem Grace in Focus Radio. Mieszka w Highland Village w Teksasie ze swoją żoną Sharon. Jego najnowsze książki to: Faith Alone in One Hundred Verses oraz: Turn and Live: The Power of Repentance.

Jeśli chcesz zadać pytanie dotyczące danego bloga, napisz do nas na adres ges@faithalone.org.