Kamakailan may napanood akong balita tungkol sa isang bilyonaryong nagngangalang Bryan Johnson. Inaangkin niyang maaari tayong mabuhay magpakailan man. Hindi ko alam kung naniniwala siyang ang isang tao ay literal na mabubuhay magpakailan man, ngunit tiyak siyang maaari nating pahabain ang ating pisikal na buhay. Siguro naniniwala siyang ang mga pag-unlad sa agham sa hinaharap ay magbibigay sa tao ng kakayahang magkaroon ng pisikal na imortalidad. Marahil iniisip niyang ang Artificial Intelligence ang susi sa pag-abot ng goal na ito.

Si Johnson ay debotong disipulo ng kaniyang pinangangaral. Milyong dolyar ang kaniyang inubos sa napakaistriktong pagkain, na tinatanggihan ang lahat na uri ng karne, carbs at tinapay. Ang lahat niyang pagkain ay organiko. Sa pamamagitan ng nutritional scientists, dinebelop niya ang karamihan sa kaniyang mga kinakain, kabilang na ang mga likidong suplementa. Nagtayo siya ng mga gymnasium sa kaniyang mga bahay upang palakasin ang bawat bahagi ng kaniyang katawan at sumusunod sa intensibong rehimen ng ehersisyon. Nagdebelop siya ng espesipikong iskedyul ng pagtulog at tinakwil niya ang kaniyang tinatawag na “legalistikong paniniwalang panrelihiyon,” na siyang dahilan upang maiwasan niya ang istres. Patuloy siyang nagpapailalim sa mga medikal na pagsusuri upang sukatin ang kaniyang kalagayan. Inaangkin niyang siya ang pinakanasuri at pinakamalusog na tao sa mundo. Upang patunayan ang tagumpay ng kaniyang ginagawa, nagpakita siya ng mga larawan niya walong taon na ang nakalipas kumpara ngayon. Tila bumabata siya habang siya ay tumatanda. Halos limapung taon na siya ngunit ang mga pagsusuring medikal ay nagpapakitang ang kaniyang mga organo ay para sa isang lalaking edad bente.

Wala akong pag-aalinlangang marami ang mahihikayat na sumunod sa halimbawa ni Johnson. Ngunit kakaunti lamang ang may salapi at oras upang gawin ang kaniyang ginawa. Ang karamihan sa mga tao ay hindi bilyonaryo. May trabaho silang dapat puntahan at pamilyang dapat buhayin. Hindi sila makapagtatayo ng mga gymnasium, makagugugol ng sampung oras kada araw upang mag-ehersisyo, magsuring medikal sa kanilang mga sarili, o magkaroon ng espesiyal na pagkain upang baligtarin ang proseso ng pagtanda.

Sa isang banda, masasabi nating maganda ang ginagawa ni Johnson. Maraming Amerikano ang hindi malusog. Malaking kabutihan ang maidudulot sa atin kung aalagaan natin ang ating mga sarili. Ngunit ang buong buhay ni Johnson ay isang misyon ng mangmang. Ang tao ay hindi kailan man mabubuhay sa mga katawang ito. Marahil ang kagaya ni Johnson ay maaaring mabuhay nang mahaba kaysa karamihan. Marahil mabubuhay siya nang 130 taong gulang. Subalit, kung mayroon siya kahit isang genetikong mutasyon na daan-daan kundi man libo-libo ay nakasasama sa tao, maaaring mas maikli pa kaysa karaniwan ang kaniyang buhay. Ang pareho ay totoo rin kung siya ay naaksidente o naging biktima ng giyera o sakit.

Kung hindi muna darating ang Panginoon, mamamatay si Johnson. Ganuon din tayong lahat (1 Cor 15:22). Ang kapalaluang magtutulak sa isang taong iba ang isipan ay lagpas sa tsart. Naalala ko ang hangal na pagnanasa ni Adan at Eva na maging kagaya ng Diyos (Gen 3:5).

Sa katotohanan ang ating pangkasalukuyang katawang pisikal ay hindi magtatagal. Lahat ng tamang pagkain, suplementa, AI at ehersisyo ay hindi mababago ang katotohanang ito. Ito ay batid ng lahat at tanging isipang binulag ng kapalaluan ang nag-iisip ng iba. Kung ang Panginoon ay hindi agad dumating, matatanto niya ito. Ang nakalulungkot ay hindi nauunawaan ni Johnson na lahat tayo ay mabubuhay nga magpakailan man pero hindi gaya ng kaniyang iniisip. Hindi ko alam kung paano ito, pero ang mga hindi mananampalataya ay magkakaroon ng katawan ng kamatayan at mabubuhay magpakailan man sa lawa ng apoy. Ang mananampalataya ay may kaloob ng buhay na walang hanggan mula kay Cristo at mabubuhay sa Kaniyang kaharian sa isang maluwalhating katawan magpakailan man.

Marami sa atin ang makikinabang sa tamang pagkain at pagtulog. Maramit sa atin ang makikinabang sa pagiging mas aktibo. Ngunit panatilihin nating nakabaon ang ating mga paa sa realidad. Ang ating tanging pag-asa ng eternidad ay nakasalalay sa Kaniyang sumupil sa kamatayan para sa atin at nangako sa atin ng Kaniyang buhay kung mananampalataya tayo sa Kaniya para rito. Hindi lamang ito ang realidad, ngunit ito ay mas maigi kaysa sa alternatibong kahangalan ng pag-ubos ng milyong dolyar sa pagnanais na iwasan ang hindi maiiwasan.