Gal 5:5 Sapagka’t tayo sa pamamagitan ng Espiritu sa pananampalataya ay naghihintay ng pangako ng katuwiran.
May sinulat na ako tungkol sa mga kaparehong ekspresyon- ang pag-asa ng buhay na walang hanggan at ang pag-asa ng kaligtasan– sa mga nakaraang blog. Ngunit paano ang pangako o pag-asa ng katuwiran?
Ito ay kakatwang ekspresyon. Tila hindi ito tama. Tila hindi ito isusulat ni Pablo.
May sinulat akong komentaryo sa Galacia sa The Grace New Testament Commentary. Ngunit hindi ko maalala kung ano ang sinabi ko sa ekspresyong ito. Naalala ko nang tanungin ko si Zane Hodges tungkol sa isang partikular na sitas, at ginulat niya ako sa pagsabing, “Hindi ko maalala kung ano ang pagkaunawa ko nito. Kailangan kong itsek kung ano ang aking sinulat.” Ngayon naiintindihan ko na. posibleng malimutan mo ang pagkaunawa mo ng isang sitas.
Bago ko tingnan ang aking komentaryo, masasabi kong sa paggamit ng paghihintay, si Pablo ay tumutukoy sa nalalapit na pagbabalik ni Cristo at sa kung ano ang matatamo sa oras na iyan. Dahil tayo ay matuwid na sa pamamagitan ng pananampalataya patungkol sa ating posisyun kay Cristo, si Pablo ay nagbabanggit dito tungkol sa katuwiran sa pamamagitan ng pananampalataya sa ating karanasan. Kapag si Cristo ay dumating, ang katuwirang taglay natin ngayon sa pamamagitan ng pananampalataya ay magkakaroon ng kaganapan sa ating karanasan.
Ngayon tingnan natin ang aking komentaryo.
Magkapareho naman ang aking sinulat. Ngunit mas gusto ko kung paano ang aking pagkakasulat sa aking komentaryo:
5:5. Ang ilan, o marahil ang karamihan, sa mga mananampalataya sa Galacia ay nagnanais na ariing matuwid sa pamamagitan ng Kautusan. Si Pablo at ang kaniyang mga kamanggagawa, samantala, ay “sapamamagitna ng Espiritu sa pananampalataya ay naghihintay ng pangako ng katuwiran” (sariling salin ng may-akda). Sa Griyego ang salitang sa pamamagitan ng pananampalatay ay nauuna pareho sa pandiwa (naghihintay) at sa layon (pangako ng katuwiran). Si Pablo at ang kaniyang mga kamanggagawa ay hindi naghihintay ng pag-aaring matuwid sa pamamagitan ng pananampalataya gaya ng pinahihiwatig ng NKJV. Sila ay naghihintay s apamamagitan ng pananampalataya ng pangako ng katuwiran, ang oras kung saan ang katuwiran ay babaha sa mundo sa matuwid na paghahari ni Jesus (cf 1 Juan 3:2) (“Galatian,” p. 846).
Napapaisip ako kung ang punto ni Pablo ay sa pamamagitan ng pananampalataya tayo ay naghihintay ng matuwid na kaharian– gaya ng aking sinabi sa aking komentaryo- o ng personal na eksperiyensiyal na katuwiran, gaya ng aking sinabi bago ko sinilip ang komentaryo sa itaas. O marahil tinutukoy niya pareho? Sa tingin ko ito ang pinakamahusay na pagkaunawa. May panahong tayo at ang iba pa ay magiging ganap na matuwid sa ating karanasan (Pahayag 21-22). Ito ay isang maluwalhating karanasan.