Wieczne zbawienie zawsze następowało z łaski poprzez wiarę. Było to prawdą zarówno w czasach Starego Testamentu, jak i w czasie Nowego Testamentu.

Gdyby tak nie było, Paweł myliłby się, pisząc:

Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu. – List do Rzymian 3:20

Co więcej, Paweł wywodzi usprawiedliwienie poprzez wiarę od Abrahama i Dawida (Rz. 4:1-12).

Sam Pan Jezus nauczał, że nowe narodzenie jest tematem, o którym powinien wiedzieć nauczyciel Starego Testamentu, taki jak Nikodem:

Odpowiedział mu Jezus: Ty jesteś nauczycielem w Izraelu, a tego nie wiesz? – Ew. Jana 3:10

Autor Listu do Hebrajczyków mówi o nadziei mesjańskiej znanej Mojżeszowi, ponieważ uważał on „… zniewagi znoszone dla Chrystusa za większe bogactwo niż skarby Egiptu, bo wypatrywał zapłaty. (List do Hebrajczyków 11:26).

Nic dziwnego, że Izajasz prorokował o cierpieniach Chrystusa i łączył je z usprawiedliwieniem (zob. Iz 53:11).

Powinniśmy zatem oczekiwać, że w Starym Testamencie znajdziemy rzeczywiste przypadki odrodzenia duchowego i/lub usprawiedliwienia. Oczywiście, Księga Rodzaju 15:6 opowiada o usprawiedliwieniu Abrahama i jest ulubionym tekstem Pawłowym (zob. Rz 4:3 i cały ten rozdział; Ga 3:6). Inny przypadek zbawienia w Starym Testamencie znajdujemy jednak w powołaniu Samuela w 1. Sam 3:1-14.

Szczególnie interesujące w tym opisie jest stwierdzenie z 3:7:

A Samuel jeszcze nie znał Jahwe i słowo Jahwe nie zostało mu jeszcze objawione.

Możemy zauważyć, że są dwie rzeczy, które do tej pory nie przydarzyły się Samuelowi: 1) nie poznał jeszcze PANA (Jahwe), oraz 2) nigdy nie miał objawienia od Boga. To drugie odnosi się do jego roli jako proroka. My sugerujemy, że pierwsze odnosi się do Jego osobistego zbawienia¹.

Wniosek ten wzmacnia się, gdy przypomnimy sobie definicję życia wiecznego podaną przez naszego Pana:

A to jest życie wieczne, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. – Ew. Jana 17:3 (UBG, podkreślenie dodane)

Życie wieczne przynosi ze sobą poznanie Boga. W rzeczywistości poznanie Boga jest jedną ze szczególnych korzyści płynących z Nowego Przymierza. Jeremiasz pisze:

“I nikt nie będzie już uczył swego bliźniego ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj PANA [JHWH], bo wszyscy będą mnie znali, od najmniejszego aż do największego z nich, mówi PAN. Przebaczę bowiem ich nieprawość, a ich grzechów nigdy więcej nie wspomnę.” – Jeremiasz 31:34 (UBG)

Jest to bardzo zbieżne ze słowami Pawła: „I tak cały Izrael będzie zbawiony” (Rz. 11:26). Wszyscy zbawieni – dawniej, dziś i w przyszłości – otrzymują poznanie Boga, tzn. mają życie wieczne.

Nie ma powodu wątpić, że przed powołaniem Samuela Heli pouczył go o nadziei mesjańskiej, którą Pan zapowiedział swojemu ludowi. Samuel musiał mieć najlepsze pouczenie o tej nadziei, jakie mógł otrzymać w Izraelu, ponieważ był wychowywany przez współczesnego sędziego, samego Heliego (1. Sam 4:18). Najwyraźniej jednak nie uwierzył jeszcze w Pana, od którego pochodziła mesjańska obietnica. To, że nie rozpoznał głosu Boga za pierwszym razem, gdy został wezwany, obrazowo pokazuje, że Bóg był dla niego obcy. To znaczy, że „nie znał jeszcze Pana!”.

Tak więc, gdy Bóg odwiedził Samuela tamtej nocy, został on odrodzony duchowo [nowo-narodzony] i ustanowiony prorokiem w Izraelu. W podobny, choć inny sposób, w momencie naszego nawrócenia my także otrzymujemy zbawienie i duchowy dar od Ducha Świętego (zob. 1. List Piotra 4:10-11).

W przeciwieństwie do Samuela, synowie Helego, Chofni i Pinchas, byli niegodziwi i nie odrodzeni:

Lecz synowie Heliego byli synami Beliala [nikczemni, niegodziwi] i nie znali PANA. – 1. Samuel 2:12 (UBG, podkreślenie dodane)

Ale ci dwaj mężowie, którzy tak poważnie nadużyli swego urzędu, mają być teraz zastąpieni przez młodego człowieka, który jest zarówno nowo-narodzony, jak i okaże się wierny Bogu.

_____