Większość ludzi słyszała o czterech Ewangeliach: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Wielu sumiennych czytelników Biblii odnosi się do Księgi Izajasza jako piątej Ewangelii. Czy określenie „Ewangelia” nie jest przesadą? Jest wiele powodów do traktowania Księgi Izajasza jako ewangelii.
Podobnie jak Ewangelie Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, Księga Izajasza mówi o życiu Chrystusa. Księga Izajasza przepowiada Jego pierwsze przyjście, śmierć i powtórne przyjście. Daje to dość dokładny obraz nadchodzącego Zbawiciela. Rozważając księgę Izajasza pod tym względem, należy uznać, że określenie „Piąta Ewangelia” jest trafne.
Ze względu na nacisk na życie Chrystusa cel Księgi Izajasza był często postrzegany jako ewangelizacyjny. Na przykład Hieronimowi ze Strydonu przypisuje się stwierdzenie, że prorok Izajasz był ewangelistą ze względu na sposób, w jaki opisuje tajemnice Chrystusa. Zakłada się, że „dobra nowina” lub „ewangelia” w Księdze Izajasza odnosi się do wiecznego zbawienia przez Chrystusa.
Istnieje wiele problemów z takim zastosowaniem Księgi Izajasza. Po pierwsze, Księga Izajasza została napisana do narodu Izraela, wybranego ludu Bożego, który obejmował zarówno wierzących, jak i niewierzących (Izajasza 1:1-3, 40:1). Pierwsza połowa księgi (Izajasza 1-39) zasadniczo dotyczy sądu doczesnego. Z powodu buntu Judei Pan Bóg pozwolił Asyryjczykom, a później Babilończykom, uciskać naród Izraelski i doprowadzić Izraelitów do niewoli. Przesłanie głoszone przez Izajasza dotyczyło sądu, a nie życia wiecznego przez samą wiarę w Chrystusa. Było to przesłanie, którego naród Izraela nie chciał słuchać, stając się zatwardziałym (Izajasza 6:9-10) i doprowadzając do zniszczenia świątyni przez Babilończyków i siedemdziesięcioletniej niewoli.
Począwszy od Izajasza 40, następuje jednak zmiana i głoszenie dobrej nowiny. Co to była za dobra nowina? Izajasz pisze:
Wyjdź na górę wysoką, zwiastunie dobrej wieści,
Syjonie!
Podnieś mocno swój głos, zwiastunie dobrej wieści,
Jeruzalem!
Podnieś, nie bój się!
Mów do miast judzkich:
Oto wasz Bóg!
Oto Wszechmocny, Jahwe przychodzi w mocy,
jego ramię włada.
Oto ci, których sobie zarobił, są z nimi,
a ci, których wypracował, są przed nim.
Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę,
do swojego naręcza zbierze jagnięta
i na swoim łonie będzie je nosił,
a kotne będzie prowadził ostrożnie. (Izajasza 40:9-11).
Prorok Izajasz powiedział Izraelitom, aby głosili tę dobrą nowinę, czyli ewangelię. Gdy rozpoczyna się rozdział 40, naród znajdował się w Babilonie. Tutaj prorok dawał narodowi słowo pocieszenia (Izajasza 40,1), że Pan Bóg wyprowadzi ich z Babilonu. Po siedemdziesięciu latach niewoli Pan Bóg ich nie odrzuci (Izajasza 41:8-9). Pan Bóg zamierzał ich zbawić i wybawić, najpierw z Babilonu, a ostatecznie, jak opisuje druga połowa księgi, poprzez panowanie nadchodzącego Mesjasza. Dlatego zbawienie w Księdze Izajasza jest zbiorowym i fizycznym wyzwoleniem resztki Izraela, najpierw z Babilonu, a później podczas Ucisku.
„Piąta Ewangelia” mówi o dobrej nowinie. Mówi o dobrej nowinie o nadchodzącym Królu. Ten nadchodzący Król najpierw narodził się z dziewicy, a następnie cierpiał i umarł. Jednak dobra nowina Izajasza wykracza poza pierwsze przyjście Pana Jezusa Chrystusa, ponieważ oczekuje również Jego drugiego przyjścia, kiedy Pan Jezus rozpocznie nowe przymierze, zapoczątkowując sprawiedliwe królestwo. Król ten wybawi naród izraelski od jego ciemiężycieli. Pan Jezus przywróci również Izrael i uczyni go sprawiedliwym narodem. To jest wyzwolenie i dobra nowina „Piątej Ewangelii”. Jeśli jednak czytelnik Księgi Izajasza szukałby jasnego przesłania o życiu wiecznym przez samą wiarę w Pana Jezusa Chrystusa, będzie miał trudności, aby to znaleźć w Księdze Izajasza. Izajasz ma do przekazania dobrą nowinę, ale nie dla niewierzących.
Dlaczego ma to znaczenie?
Księga Izajasza jest księgą grzechu, uznania się, upamiętania się, pokuty i uczynków. Pan Bóg gani zbiorowość Izraela za niepowodzenia narodu. Izajasz wzywał naród do odwrócenia się od grzechów, aby uwolnić go od gniewu Bożego. Ten gniew Boga był widoczny w inwazji pogan, którą opisał Izajasz. Dlatego też, jeśli ktoś postrzega Księgę Izajasza jako ewangelizacyjną w znaczeniu dobrej nowiny o darmowym życiu wiecznym przez uwierzenie w Pana Jezusa Chrystusa, istnieje niebezpieczeństwo, że doda uczynki do zbawczego przesłania.
Ponadto ma to wpływ na interpretację niektórych fragmentów Nowego Testamentu, takich jak posługa Jana Chrzciciela. Tak jak Izajasz, Jan Chrzciciel wzywał naród Izraela do pokuty, aby Izraelici zostali uwolnieni od Bożego karcenia, tak Jan Chrzciciel wzywał naród Izraela do odwrócenia się od ich grzechów, aby się przygotowali na posługę Chrystusa. Gdyby Izrael tak uczynił, zostałby ocalony przed zniszczeniem Jerozolimy. Niestety, zarówno Izajasz, jak i Jan Chrzciciel zostali zignorowani, a naród Izraelski został rozproszony, najpierw przez Babilon, a następnie, około 70 r. n.e., przez Rzymian. Jednak dobra nowina Izajasza wciąż brzmi prawdziwie. Pan Bóg nie odrzucił narodu Izraelskiego i pewnego dnia powróci, aby na ziemi ustanowić nowe przymierze z Izraelem i Judą, by ponownie zgromadzić swój lud, oba domy izraelskie.
