Księga Izajasza 21:11-12 zawiera enigmatyczne proroctwo skierowane do Dumy. Duma jest prawdopodobnie odniesieniem do Edomu, potomków Ezawa. Z góry Seir w Edomie dobiega wołanie o część nocy, która nastała. Stróż odpowie do Izajasza. Stróż daje mieszane i niejasne odpowiedzi. Po pierwsze, daje słowo nadziei. Nadejdzie poranek.

Po poranku nastąpi kolejna noc. Fragment ten znajduje się w otoczeniu tekstów dotyczących wielu napaści, inwazji i upadków różnych narodów. Prorok odnosi się do ucisku Edomu pod rządami Asyrii, który ostatecznie dobiegnie końca. Ułaskawienie będzie jednak tylko chwilowe i tymczasowe. Następnie najedzie ich Babilon. Podbój przez Babilon przyniesie nowy ucisk i ciemność. Innymi słowy, poranek zostanie zastąpiony przez kolejną noc.

Ze względu na niepokojącą przyszłość Izajasz zachęca Edomitów do powrotu (Izajasza 21:12). Większość traktuje to jako ewangelizacyjne wezwanie do Edomu, argumentując, że sakrament pokuty jest konieczny do wiecznego zbawienia. Na przykład Fruchtenbaum komentuje:

Hebrajskie słowo oznaczające „wrócić się”, shuv, odnosi się do pokuty w sensie nawrócenia. Jedyną możliwą ulgą dla Edomu byłoby nawrócenie się i przyjście do Boga Izraela po pokucie (Arnold Fruchtenbaum, The Book of Isaiah, strona 232).

Jest to przeważający tradycyjny przesąd zgodny co do znaczenia tego fragmentu. Niektórzy określają go jako „miękkie” wezwanie ewangelizacyjne. Niewiele jest jednak dowodów na poparcie tego tradycyjnego zabobonu wyrażanego przez taki pogląd. Niejasność i długość tego fragmentu z Izajasza 21:11-12 utrudniają jego interpretację. Jednak błędne założenie, że może to być zbawcze wezwanie, jest zupełnie sprzeczne i niezgodne z dobrze znanym z innych miejsc Biblii zbawczym przesłaniem życia wiecznego oferowanego za darmo tym, którzy po prostu wierzą w Pana Jezusa (Jana 3:16; 5:24; Efezjan 2:8-9). Życie wieczne nie jest dane ludziom na podstawie ich odwrócenia się od grzechu, ponieważ byłoby to wtedy nieistniejące w biblijnym nauczaniu zbawienie oparte na uczynkach grzesznika. Było to prawdą również w Starym Testamencie. Zawsze w Biblii zbawienie było i będzie z łaski, przez wiarę w Mesjasza, niezależnie od uczynków lub stylu życia zbawianego człowieka. Co więcej, ani życie wieczne, ani wiara nie są w Izajasza 21:11-12 wspomniane, ani nie jest w tym fragmencie powiedziane, że jest to dar niezależny od postępowania obdarowanych. Izajasza 21:11-12 to jest poważne wezwanie do uczynków i działania — konkretnie do odwrócenia się od grzechu.

Co do zasady, fragment Izajasza 21:11-12 i cały jego kontekst (rozdziały 13-23 Izajasza), dotyczą fizycznej eksterminacji i niszczenia narodów poprzez działania wojenne, niewolę i inwazję (Izajasza 21:7,9,15,17). Prorok Izajasz omawia nadchodzącą inwazję i ciemność, która nadejdzie wraz z nią. Nie chodzi zatem o wieczne zbawienie, ale o wybawienie od ludzkich armii i wojny. Zachowanie własnego fizycznego życia jako zdobycz. Porównanie można znaleźć w przesłaniu, które Jonasz przekazał mieszkańcom Niniwy. Tak jak prorok Jonasz wzywał miasto Niniwa do pokuty w nadziei, że znajdzie ono wybawienie od nadchodzącej zagłady, tak Izajasz najpewniej ma na myśli podobne zastosowanie w jego instrukcjach dla mieszkańców Dumy lub Edomu. Należy również zauważyć, że nie chodzi tu o indywidualne zbawienie, aby ocalić siebie samego od śmierci z rąk wroga. Fragment ten dotyczy grup ludzkich, narodów i miast. Jest to zbiorowe wezwanie do pokuty, a nie indywidualne wezwanie do wiary w nadchodzącego Mesjasza, aby otrzymać życie wieczne.

Patrząc na Izajasza 21 jako całość, ma to właśnie taki sens. Przed wezwaniem skierowanym do Edomu, Izajasz opisuje ostateczne zniszczenie Babilonu (Izajasza 21:1-10). Podążając za instrukcjami dla Edomu, prorok opisuje również ruinę Arabii i niektórych z jej potężniejszych plemion (Izajasza 21:11-16). Większość okolicznych sąsiadów Judei również miała paść ofiarą różnych inwazji. Oczywiście jedną z lekcji dla Izraelitów było to, że podczas gdy pogańskie narody otaczające Judeę miały zostać zniszczone (Izajasza 14:22,30; 15:9; 16:14), Bóg jest wierny i nie opuści swojego wybranego ludu, a resztka z Judei przetrwa (Izajasza 1:9; Rzymian 9:28). Krótko mówiąc, jest to kwestia ziemskiego przetrwania, a nie zbawienia od jeziora ognia.

Moralne zepsucie tych pogańskich narodów jest niezaprzeczalne, dlatego wezwanie do pokuty jest uzasadnione. Jednak wciskanie w ten fragment wezwania do ewangelizacji jest poglądem opartym na tradycji, a nie na tekście Biblii. Być może jest tu lekcja dla nas dzisiaj. Niezależnie od tego, czy chodzi o pogańskie narody otaczające Judeę, czy o tradycje komentatorów, większość często się myli. Komentatorzy, którzy twierdzą, że uczynki, takie jak odwrócenie się od grzechu, są konieczne do otrzymania życia wiecznego, powinni zrobić to, co Izajasz nakazał Edomowi. Wrócić się. Pokutować z grzechu, jakim jest taki daleki od Biblii pomysł. Upamiętać się!